“Iako bi se moglo reći da je Evropski sud za ljudska prava tumačeći članove Konvencije, mutatis mutandis, to izrekao za sve članove Konvencije, zaista nema demokratskog društva bez slobode okupljanja.
Jezikom Suda: pravo na slobodu mirnog okupljanja zajedno sa slobodom izražavanja, čini temelj demokratskog društva.

Demokratije nema bez javne debate. Argumentovane rasprave nema ako se ne zaštite sloboda izražavanja i sloboda mirnog okupljanja. Možemo reći da je sloboda mirnog okupljanja samo jedan oblik slobode izražavanja. Drugim riječima organizovani oblik ispoljavanja slobode misli kao izvorišta, osnovnog elementa koji konstituiše autonomiju ljudske ličnosti.

Sloboda okupljanja nije nederogabilno pravo, odnosno podliježe ograničenjima. Ta ograničenja nisu postavljena arbitrarno, iako nije lako predvidjeti tumačenje, jer je ono u nemalom broju slučajeva zavisno od konteksta.
Garantuje se pravo na mirno okupljanje, pri čemu se pojam mirno ne tumači samo u smislu akata fizičkog nasilja, nego i u vrijednosnom smislu. Nije mirno okupljanje ono koje nosi potencijal za nasilje ili kojim se propagiraju stavovi koji su u dubokoj suprotnosti sa demokratskim vrijednostima.

Takođe, mirno ne znači i zastupanje većinskog mišljenja. Kada bi to tako bilo, onda demokratija ne bi bila živ proces koji oblikuje društvenu stvarnost, već dogmatizovan statički društveni poredak. Tu se krije i najveća vrijednost prava na mirno okupljanje, jer je upravo korišćenje ovog prava dovodilo do društvenog progresa i promjena negativnih praksi.”  

Autori studije: Boris Marić i Mr Sergej SekulovićSadržinu studije možete preuzeti u PDF formatu sa ovog linka: https://www.otvoreniportal.me/uploads/b35c298302421fde4ca1e64fbb44d99b601eeb6c.pdf